25 april 2010 post scriptum 3

We zijn Kathmandu ontvlucht. Thamel, de toeristenwijk naast de plaats van ons hotel Moonlight kenden we uit ons hoofd. Het koffiehuis Pumpernickel was ons vaste adres voor ontbijt en lunch omdat ze daar echte koffie hadden en echte bruine broodjes met geitenkaas en tonijn maar ook lekkere carrotcake. Thamel is door mij leeggekocht zodat de bagage uitpuild van alle souvenirs. Straks moet ik met overgewicht van de bagage dan nog bijbetalen.
We hebben gisteren de taxi genomen dwz. Leentje, Christ, Theo en ik naar een dorp in de bergen waar je bij mooi weer de Himalaya's kunt zien liggen. Tot nu toe is het te heiig in de lucht, maar er waait een heelijke windje en het is hier achter in de 20 graden. Beter dan de 34 in Kathamandu en nog beter dan in het zuiden van Nepal waar het nog steeds boven de 40 graden is.
Op weg naar Nagarkot op 2400 m moest Christ eerst langs het ziekenhuis om de wond aan zijn been te laten verzorgen, de wond is nu zo goed als dicht. Maar de Maoisten waren opnieuw aan het protesteren. De Maoisten hebben hier een minderheids deelname in de regering en hebben posten binnen de regering gekregen waar ze het niet mee eens zijn. De bevolking moppert daar vaak over dat de regering slecht voor de arme kant van hun samenleving zorgt. En dat deel is zo goed als iedereen. De Maoisten hebben zelfs trainingskampen ook hier in de buurt van Nagarkot maar ook veel in het bijna ongereikbare Terai gebied. Het schijnt dat de Maoisten voor eind mei een grote demonstatie op poten zetten wat de regering ertoe bracht om 2 dagen geleden een grote militaire parade te organiseren. De stukken in de krant spreken ook van ophitsende opleiding van de recruten van de Maoisten zodat ik het gevoel heb dat het eind mei wel eens kon losbarsten.
Nagarkot heeft als voordeel dat de temperatuur beter is en een wandeling naar het dorp om de mail te checken levert een fikse wandeling op over veel stijgende en dalende wegen. Toen we terug waren hadden we het idee om maar geen trekking te doen van 6 uur want dan zouden we dood neervallen waarschijnlijk. De plaats waar je kunt internetten heeft het formaat van Jos's kippenhok waar 4 oude computers staan die wij 10 jaar geleden gebruikten. Maar alles werkt en het verrassende is wel dat we in heel Nepal nog nooit zo'n goede verbinding hebben gehad. En dat voor 30 rupee's wat zo'n 30 eurocent is. Alles is hier goedkoop behalve bier wat duurder is dan hele hele maaltijd van 300 rupee. Het ontbijt in Nepal is overal hetzelfde, porridge, toast, ei in 3 vormen, gebakken aardappelen en 2 soorten jam. Als je diarrhee heb is porridge en 1 toastje met jam al genoeg. De hele ploeg heeft om de beurt daar onder geleden. Jef heeft zelfs amoebe dysenterie opgelopen en het gebied in de Terai vooral het Bardia Park blijkt onder een malaris epidemie te lijden. Vooralsnog heb ik geen noemenswaardige problemen.
Ons Hotel View Point ligt op het eind van een bergrug en als je in het rond kijkt zie je eerst de rondcirkelende gierenachtigen die op zoek zijn naar afval of dode beesten. Als je daar voorbij kijkt zie je zeer veel terrassen landbouw van kleine boeren die zo hun dagelijke behoeften daar verbouwen. Om zelf geen kosten te hebben van een te huren dorstmachine leggen ze het koren op de weg en laten ze de auto's en bussen erover rijden. Naderhand vegen ze de boel weer bij elkaar maar of dat graan wel over de juisten zuiverheid beschikt is de vraag. Het koren wordt druk van de terrassen gehaald opdat ze snel rijst kunnen planten want als over enkele weken de moesson begint moeten ze daarvan profiteren.
Morgen is onze laatste nacht in Nagarkot en dan op maandag huiswaarts maar eerste zal ik naar het kippenhok terug moeten want in Nepal hebben ze slechts enkele uren per dag electriciteit en steeds op wisselende tijdstippen dus hebben ze geen internet. De slimme jongens in het dorp hebben hun eigen aggregaat want met de vele malen knipperde lichten valt steeds alles wat je ingevoerd hebt weer weg omdat het dan niet opgeslagen is. In Nepal is er nu geen water in de rivieren waardoor ze beperkte hoeveelheid energie hebben, over een paar weken baden ze weer in het licht. Dus ook kun je niet elk moment van de dag douchen en de WC doortrekken omdat er geen stroom is. Heel vaak hoor je als je iets te eten bestelt dat het niet mogelijk is dat gerecht te maken omdat er geen stroom is. Gas is er altijd dus de eeuwige kipgerechten die je allang de neus uitkomen kun je altijd bestellen. Van alle dingen die ze hier eten vindt ik lassi (een beetje zure drank die het midden heeft van yoghurt en melk met banaan of mango erdoor) het lekkerst ook de daal gerechten die van linzen gemaakt worden zijn heel lekker. Behalve van het water wat ze gebruiken tijdens het koken worden de meesten van ons ziek denk ik, dus verse salades hebben we in tijden niet gegeten.
De mensen hebben geen idee over onze leeftijd en als je verteld dat je als 61 jarige 13 000 km gereden hebt om hier te komen zijn ze verbaast. Ook wij hebben geen idee van de leeftijd van de mensen hier in eerste instantie denk je dat ze oud zijn maar als ze dicht bij komen zijn ze veel jonger. Sterk zijn ze wel. Onderweg probeerden Jef en Carine een takkenbos die oudere vrouwen in een band boven op hun hoofd dragen ook op te tillen en zo te dragen maar ze kregen het niet voor elkaar. 's Morgens vroeg om half zes is het hier al een bedrijvigheid van belang maar na de lunch zijn ze even weg om daarna weer te gaan werken en met de kinderen om half tien weer naar bed te gaan. De gelatenheid van de Nepalesen kan ik heel goed waarderen er straalt rust maar ook eigenzinnigheid van standvastigheid van uit. De hindu bevolking vindt ik minder leuk hoewel ze 70 % van de bevolking uitmaken. Vooral de hogere kaste lopen als hanen rond, dringen altijd voor, gunnen de gewone mens geen blik waardig en hun toon waarop ze in restaurants eten bestellen is zeer autoritair. Dat kennen we zullen sommigen van jullie zeggen. Maar mijn kaste is toch wel heel laag.
Ik ga lezen in Old path white clouds van Thich Nhat Hanh om nog meer Boeddha thuis te komen, en dit keer zonder onderbreking svp. Tot in Nederland.