4 maart 2010 istanbul

Vanmorgen met bewolkt weer vertrokken uit Plovdiv. Kaarsrechte weg richting Turkije. De verwachting was dat we 2 uur aan de grens Bulgarije naar Turkije nodig zouden hebben om alle formaliteiten te regelen. Aangekomen bij het eerste hokje: Drive to the next hokje, daar aangekomen go go go to the next hokje, passaporte please kijken en klein stempeltje en op naar het volgende hokje, passaporte please, go to the next hokje, passaporte en a little futher to look at kenteken ( voor boetes onderweg die je dan bij de grens naar Iran moet betalen), drive throught to the next hokje passaporte, no you have to go to hokje number 92 and than hokje number 90. Wij motor achter gelaten en lopen naar hokje 92. komt de diener van hokje 90 naar buiten: you want visa? well than you have to wait till 1 uur. Why??? he is eterem. Ohhhh dus pas 53 minuiten later?? Hij trekt de schouders op. Dus wij rondlopen en een paar foto's maken komt er zo'n jonge diener: heeee no pictures, heeee no pictures. I'am sorry, we d'nt know. Ondertussen komen nog 3 medereizigers aan even kletsen om de tijd te doden, begint de diener van hokje 90 te schreeuwen over 100 meter afstand: he is ready eterem. Wij op een draf naar hokje 92 zit daar een gezette diener die nog zit te herkauwen, zegel en stempel in paspoort en 15 euro en wij op een draf naar de motor. Controle in het hokje waar we de motors hadden achter gelaten en een stempel, zegt de jonge diener van no pictures: do you have internet and do you have e-mail en wij denken: fuck you en op de motor naar volgende hokje willen aansluiten in de rij stapt een Turk uit die druk gebaren maakt en aangeeft : gaan jullie de rij maar voorbij. Uiteindelijk volgende hokje kontrole kenteken, stempel paspoort and what is your fathers name ( wat heel normaal schijnt te zijn voor islamitische landen) uiteindelijk heeft hij alles in de computer gezet, go to the man in the black raincoat (aivd?) nee hij loopt daar buiten zijn hokje rond met een persoonlijk stempeltje, controleert alles en vraagt vol enthousiasme where are you going to, oh yeee that fare okee , and go to the last hokje. Een jonge vrouwelijke diener controleert alles and of you go. We hebben eerst de motor aan de kant gezet om bij te komen en alle reispapieren op te bergen. Toen 220 km door noord Turkije, glooiend kaal uitgestorven, geen dode hond te zien, eigenlijk 2 uur rijden alleen op een 6 baans weg!!! Daarna kilometers lang door Istanbul gereden 16 miljoen mensen en 30 miljoen auto's, allemaal toeteren en kriskras van links naar rechts. Op de GPS naar het hotel gereden bleken de coordinaten van het toerboek niet te kloppen, we stonden voor de poort van een afgesloten universiteitscomplex. Direkt komt iedereen er zich mee bemoeien maar niemand weet hoe en wat. Ramt er een gele taxi de stoep op, I know everything, were are you going to, well ther are 3 Antik hotels in Istanbul and I know which it is follow me. Hij beide alarmlichten aan dwars door de stad en bij elk stoplicht uitstappen om ons alles over zijn kennis te vertellen en ondertussen het verkeer te regelen. Na 10 minuiten jawel het hotel en of we 17,5 euro willen dokken waarop we de koffer van de motors gingen pakken en daardoor de man er met 5 euro afkwamen. Wij vonden ons heel stoer want anderen hadden 1,5 uur gezocht. Ik hoor niets over de harde werkers uit Emmen. Welterusten.