10 maart Malatya

Vanochtend vroeg uit Goreme vertrokken op zoek naar een binnendoor weggetje, heeft ons wel een half uur gekost om die te vinden. Vervolgens door de zelfde hoogvlakte, waar we al een paar dagen op verblijven, met een gemiddelde hoogte van 1000 m en bij de eerste foto een dode vulkaan met aan de top nog steeds veel sneeuw. Daarna kwamen we richting Adana door een hoge bergketen met veel sneeuw en zelfs edelweiss achtige bloemen; het was zelfs op de pas van 2000 m hoog toch nog 15 graden terwijl het op lager gelegen gedeelten 19 graden was. Op de foto van de bergketen kun de slechte toestand van de wegen zien, je moet voordurend opletten op gaten dikke lagen gerepareerd asfalt, en verrassende gaten. Onderweg gestopt in een dorpje was we bij een klein supertje brood, kaas en water kochten en op het terras van het theehuis thee dronken en het brood smeerden op een turkse krant. Christ stond als grote regisseur midden op het plein om alle mensen, dus mannen, gezamenlijk op de foto te krijgen. Onderweg in een kleinstadje tjai gedronken (thee) die ons werd aangeboden door een blinde man. Natuurlijk komt er een oud mannetje aangelopen die vertelde dat hij 4 jaar in Pijnakker had gewerkt, tomaten plukken in de kassen van het westland. Onderweg christ nog kwijtgeraakt, hij was zonder te kijken dat we op een brug stonden te wachten de verkeerde kant op gereden zonder dat wij hem gezien hadden. Hebben alle 4 de richtingen die hij kon nemen afgescheurd maar geen Christ. Dan toch maar even kijken of hij de telefoon opneemt. Hij had zelf al twee keer gebeld en en stond op een politiebureau de weg tevragen. Door deze escapades en de grote omweg waren we pas om 8 uur bij het hotel die we pas na een half uur zoeken vonden. Het opgegeven way point klopte niet.
Morgen proberen we de Nemruth berg onder Malatya te berijden als die niet vanwege de sneeuw gesloten is. Als ik morgen foto's ervan laat zien herkenne jullie waarschijnlijk de beelden die boven op de berg staan wel uit de schoolboeken.
De aardbeving gaat aan ons voorbij. We volgen het nieuws niet en bij de bevolking leeft het niet, we spreken toch wel veel lokale mensen als we stoppen onderweg en er is altijd wel iemand die Engels of Duits spreekt. Een keer hebben we erna verstaan, die heer die ons te woord stond zei dat de wegen na Malatya goed te berijden waren en dat de slachtoffers voornamelijk mensen waren die in huizen wonen die zijn opgebouwd met stenen zonder specie maar met klei zijn gelegd.

Twee van onze medereisgenoten hebben een forse bekeuring gehad voor te hard rijden. Op mijn GPS staat aangegeven hoe hard je op die weg mag. Desondanks twee keer aangehouden door de politie. Vier man sterk waarvan 1 met stengun, ze vroegen alleen waar we vandaan kwamen en waar we heen gingen en of ze een foto van ons mochten maken. De andere keer reed ik voorop toen we in een fuik geleid werden door 6 agenten opnieuw met geweren, toen we langzaam rijdend naar de stopplaats reden heb ik met kinstuk van de helm opengetrokken waardoor de kapitein mijn vriendelijke en betrouwbare gezicht zag. Zonder te stoppen mochten we verder rijden. Welterusten.